Ахвярай у смяротнай аварыі стала 18-гадовая дачка кіроўцы-ліхача – пракуратура

Пракуратура Магілёўскай вобласці абвясціла сваё абвінавачванне ў справе пра смяротную аварыю 22 лістапала мінулага года на дарозе Сялец-Дрыбін-Горкі. У той дзень, вечарам 46-гадовы вадзіцель на сваёй машыне Renault Espace ехаў па заснежанай трасе з перавышэннем дапушчанай хуткасці. Акрамя кіроўцы ў аўтамабілі на пярэднім сядзенні была яго 15-гадовая дачка, а на заднім старэйшая, 18-гадовая.

У пэўны момант праезд аўтамабілю перашкодзіў трактар, які рухаўся ў тым жа накірунку. Каб пазбегнуць сутыкнення з ім, кіроўцы выехаў на сустрэчную паласу, дзе сутыкнуўся з фурай.

І вадзіцеля і пасажырку на пярэднім сядзенні выратавалі паясы беспекі. Дзяўчына на заднім сядзенні не была прышпіленая, яе выкінула з салона машыны і ад атрыманых траўм 18-гадовая дачка вадзіцеля сканала на месцы. І кіроўца і малодшая дачка атрымалі цяжкія цялесныя пашкоджанні.

Паводле пракуратуры, віна за смяротнае ДТЗ ляжыць на вадзіцелі. Ён не ўлічыў пагодныя і дарожныя ўмовы – ападкі і заснежаную праезную частку. Акрамя таго, праігнараваў устаноўленае абмежаванне хуткасці і праявіў няўважлівасць да дарожна-транспартнай сітуацыі. 

Справа накіраваная ў суд – піша БелТА.

Фота: Следчы камітэт

Пад Дрыбінам адрадзілі традыцыю пляцення лапцяў з “вочкамі”

У аграгарадку Кароўчына Дрыбінскага раёна здолелі ажывіць унікальную традыцыю лапцепляцення.

Тэхналогію пляцення лапцей з назвай «відушчыя» прыдумалі на Дрыбіншчыне шмат стагоддзяў таму. У такім абутку паміж падэшвай і пяцелькамі пад аборы застаюцца адтуліны – “вочкі”. Сакрэты майстэрства некалі перадавалі з пакалення ў пакаленне, а потым яно страціла актуальнасць.

Малодшы навуковы супрацоўнік Дома рамёстваў аграгарадка Кароўчына Валянціна Майсеева распавяла пра аднаўленне традыцыі: 

– І мы вось да бабулі прыйшлі. Яна ўзяла ў рукі лыка і пачала плесці. Кажа: “Ой, галава не памятае, а рукі памятаюць”. Мы хадзілі, здымалі на фотаапарат, відэа здымалі, усё фіксавалі, потым глядзелі, спрабавалі. Што не атрымлівалася – зноў да яе ішлі. Доўга гэта ўсё, але навучыліся.

Зараз у Кароўчыне вырабляюць пад 300 пар лапцей штогод, самых розных памераў і ў тым ліку сувенірныя – піша газета “Савецкая вёска”.

Раней на Дрыбіншчыне адрадзілі яшчэ адзін старадаўні абутковы брэнд – валёнкі. Тэхналогіі валяння, якую мясцовыя шапавалы стварылі ў XVII стагоддзі, тут таксама навучаюць дзяцей. Шапавальства і лапцепляценне ўваходзяць у Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Беларусі.

Фота: “Савецкая вёска”

“Няма даярак, слесар у запоі” – як на “Дрыбін-Агра” загубілі больш за 80 цялят

З штатнай колькасці ў 20 чалавек на ферме ў гаспадарцы “Дрыбін-Агра” працуе толькі сем чалавек. 

– Па адной жывёлаводу на два хлявы. – распавяла карэспандэнтам СТВ жывёлавод гаспадаркі “Дрыбін-Агра” Наталля Брукштус – На старым хляве, дзе прывязное ўтрыманне, наогул ніводнага няма. Даярак няма, слесар у запоі.

У выніку кепскага абыходжання з жывёлай, гаспадарка згубіла больш за 80 цялят. Экспертыза даказала: усе хваробы цялят – вынік нядбайнага стаўлення да іх з самага нараджэння.

Фота: dribin.by

Дрибинский – самый бессмысленный район Могилевской области

Созданный для переселенцев после Чернобыльской катастрофы, Дрибинский район стал кладбищем надежд, чаяний и перспектив. Очередной экономический обзор mogilev.media, а предыдущий читайте здесь.

Дрибинский район является подтверждением тезиса о том, что для района оценивать эффективность управления исключительно по совокупности конечных социально-экономических  показателей – не совсем правильно. 

Более того, в нынешних условиях хозяйствования положение территории не всегда зависит от управленческих талантов районных руководителей, а чаще от имманентных району особенностей. 

Сегодня можно услышать, что в Могилевской области существует четыре района: Дрибинский, Краснопольский, Круглянский и Хотимский, которые безболезненно могут быть присоединены к другим территориям и успешно функционировать в их составе. Это не совсем так: дело в том, что район не образуется субъектами хозяйствования для извлечения прибыли и, соответственно, не может быть ликвидирован из-за финансовой несостоятельности. 

Другая важнейшая составляющая – интересы населения. Именно эту составляющую нужно считать определяющей, поскольку сам район, как административно-территориальное образование, ориентирован на максимально комплексное удовлетворение потребностей проживающих здесь людей. Так что жителям вышеозначенных районов беспокоится по поводу их ликвидации не стоит. Конечно, если в областную вертикаль не придет очередной реформатор. 

С другой стороны, вышеозначенные районы должны показывать значимость социально-экономического развития, которое должно ощущаться государством и местным населением.

Кладбище надежд

Дрибинский район самый маленький в Могилевской области, а по численности населения занимает предпоследнее место в регионе. Дрибинский район как антипод «загрязненным» территориям был организован в 1989 г. на части территорий Горецкого и Шкловского районов по причине необходимости расселения  людей из  Краснопольского, Славгородского и Чериковского районов, пострадавших от аварии на Чернобыльской АЭС.

Вместе со строительством жилья для переселенцев планировалось расширение сельхозпроизводства и создание промышленной сферы. Проекты писались один глупее другого. Например, в Пудовне собирались построить гусиную ферму с полной переработкой, в Михеевке и Рясно – конеферму с производством кумыса. Еще более глобально планировали инвестиции на территории Трилесино: реконструкция кирпичного завода, строительство двух свинокомплексов с цехом по переработке мяса, производство по переработке молока. 

Грандиозность строительства разбилось о реалии в виде канувшего в Лету Советского Союза. Может и правильно – о кормовой базе для обеспечения грандиозного производства как-то и не подумали. В конце концов, в районе так и осталась одна серьезная отрасль – сельское хозяйство. 

В свое время пытались как-то могилевско-минские бизнесмены организовать производство мороженого в Дрибине, но жадность влиятельного чиновника в виде 100 тыс. долларов США поставила крест на данной затее. Так что «вертикаль» так и не удостоила Дрибинский район промышленным влиянием. Конечно, ожидать выдающихся результатов в социально-экономическом развитии Дрибинщины при таком раскладе не приходится. Да и в сельском хозяйстве района прогресса не наблюдается.

Провалы аграрного района

Казалось бы, приток рабочих рук в Дрибинский район создаст здоровую конкуренцию и выведет его в лидеры сельхозпроизводства. Увы, недолго музыка играла. Эйфория первых лет вскоре улетучилась – люди не смогли адаптироваться к чужой территории и стали массово покидать Дрибинский район. 

Особенно миграционный процесс усилился в последние годы – с 1996 по 2022 гг. численность населения в районе уменьшилась на 41 %. С другой стороны, в районе стали ценить рабочие руки – соотношение принятых и уволенных работников одно из самых лучших в области и составляет 98,7 %. При этом, соотношение улучшается из года в год.

Производство сельскохозяйственной продукции в Дрибинском районе серьезно стало лихорадить с 2015 г. – если в 2014 г. производство зерна была на уровне 40 тыс. тонн, то уже в следующем году на 10 000 тонн меньше. За 7 лет урожайность зерновых снизилась в 2 раза и в 2021 г. составила 21,2 ц/га, что поставило район в ряд с самыми проблемными территориями Могилевской области. 

В растениеводстве Дрибинщина прекратила в сельхозорганизациях производство льна и картофеля. Вместо наращивания поголовья скота в районе наблюдается обратный процесс: крупного рогатого скота за последние 7 лет стало меньше на 3,6 %, коров – на 0,8 %. А вот реализация мяса уменьшилась на 34 %, производство молока – на 42 %, средний удой молока на 1 корову – на 35 %. 

Это что же такое произошло на территории Дрибинского района, что удой на корову в 2015 г. составлял 4 294 кг (7 место в области), а по итогам 2022 г. скатился на уровень 2775 кг (12 место)? Может виноватых поискать в кабинетах райисполкома?

Район как бессмыслица

Вы думаете, что дрибинские руководители стали больше суетиться по поводу наращивания объемов производства? Отнюдь, за январь 2023 г. производство сельскохозяйственной продукции снизилось на 0,2 %, производство молока – на 4,7 %, средний удой на 1 корову – на 5,2 %. 

Добавили производство мяса на 17 %, всего лишь восстановив уровень 2020 г. И это на фоне резкого роста обеспеченности кормами (147,5 %), в том числе и концентратами (142,1 %). Главный козырь бездельников – отсутствие кормов – бит ими же.

Можно с определенной долей безразличия относится к «успехам» Дрибинского района, только вот людей жалко: по уровню зарплаты район занимает 13 место в области и перспектив роста для людей пока не предвидится.

Удивляет пафос ситуации, когда в очередной раз меняют председателя райисполкома – сколько надежд у населения, сколько надежд у областного начальства. Увы, самый молодой район Беларуси с самым малым по численности населением райцентра никак не вырвется из болота низких доходов: по уровню начисленной зарплаты район барахтается на уровне таких же районов-горемык: Мстиславского, Круглянского, Краснопольского и других. 

Дрибин 8 лет был райцентром в статусе деревни – нонсенс, конечно, но ведь и развития не ощущается. А сколько пустых рабочих мест создано, финансируемых из бюджета! Может, вернуться в 1989 г. и разделить район по прежним границам и передать Горецкому и Шкловскому районам и прекратить дрибинскую бессмыслицу как административно-территориальное образование? Тем более, что перспективы простому белорусу при установившемся качестве управления территорией точно не видать в обозримом будущем.

Фото из открытых источников.

Дрыбінец скраў дзве тоны зерня са склада, што не ахоўваўся

У Чавускім раёне праваахоўнікі знайшлі ў прыватным мікрааўтобусе 1 960 кілаграм крадзенага насеннага аўса – паведамляе прэс-служба абласнога УУС.

Праваахоўнікі ноччу вырашылі праверыць мікрааўтобус, які выклікаў падазрэнні: стаяў на ўзбочыне дарогі непадалёк ад складоў мясцовага сельгаспрадпрыемства у в. Кузьмінічы. 

У ім знайшлі больш за 50 мяшкоў насеннага аўса, які скраў 41-гадовы жыхар Дрыбінскага раёна з неахоўваемых складоў сельскагаспадарчага прадпрыемства.

Мужчына падабраў ключы, пракраўся на склад і вынес мяшкі са збожжам з мэтай продажу фермеру ў Дрыбінскім раёне.

Скрадзены авёс вагой 1960 кілаграм на агульную суму 1744 рублі канфіскаваны. 

Узбуджана крымінальная справа.

Фотаздымкі з сайта УУС Магаблвыканкама

Пад Дрыбінам каналізацыя выцякала ў раку – штраф 50 базавых

Мясцовая раённая газета “Савецкая вёска” зладзіла рэйд па сметніках Дрыбінскага раёна сумесна з начальнікам раённай інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя. Падчас рэйда, знайшлі некалькі несанкцыянаваных звалак, а таксама выявілі выкід неачышчаных каналізацыйных стокаў у рэчку Шыпаўка, што ўпадае ў Проню каля вёскі Галавічы. Каналізацыя проста выцякала з металічнай трубы ў вадаём.

Высветлілася, што забруджванне рэчкі адбываецца на тэрыторыі водаправодна-каналізацыйнага ўчастка Дрыбінскага філіяла «Магілёўскага водаканала». Арганізацыя атрымала штраф у 50 базавых велічынь.

Фота: “Савецкая вёска”

Пад Дрыбінам сабака нападаў на дзяцей

Інцыдэнт, які напалохаў мясцовых жыхароў, адбыўся ў аграгарадку Міхееўка Дрыбінскага раёна. Сабака, магчыма бадзяжны, напаў на вуліцы на дзяўчынку, а праз некалькі гадзін – на хлопчыка, піша газета “Савецкая вёска”.

Як паведаміў выданню выканаўца абавязкаў старшыні Міхееўскага сельвыканкама Віктар Дубікоўскі, у той дзень ён практычна адразу пасля здарэння выехаў у Міхееўку, але нідзе сабаку-нападніка не знайшоў, як і на наступны дзень.

Начальнік участка дрыбінскага УКП «Жылкамгас» Андрэй Алісіевіч распавёў выданню, што скаргаў на сабак у аграгарадку ў апошні час паступіла нямала, з прычыны таго, што зараз сезон так званых сабачых вяселляў.

Майстар участка «Жылкамгаса» Валерый Гарбачоў таксама пракаментаваў сітуацыю з нападам сабакі, і расказаў аб утрыманні гадаванцаў жыхарамі аграгарадка:

– Сабака, які напаў на дзяцей, нібыта рудой афарбоўкі, падобны на аўчарку. Магчыма, мог прыбегчы з суседніх вёсак, дзе ніхто не ўтрымоўвае сабак на ланцугу. Нашы людзі не лічаць патрэбным утрымліваць сваіх гадаванцаў у вальерах альбо на прывязі, каб яны не дастаўлялі праблем іншым жыхарам.

Фота ілюстрацыйнае

У Дрыбіне адкрыўся магазін кветак

Цяжка ў гэта паверыць, але дагэтуль жыхарам раённага цэнтра дзеля букета свежых кветак прыходзілася ездзіць у іншыя гарады. Цяпер жа ў Дрыбіне адкрылася кветкавая крама, у якой прадстаўлены некалькі разнавіднасцяў руж, хрызантэмы, гваздзікі. Да святаў будуць паступаць кветкі ў збанках – піша газета “Савецкая вёска”.

Прадавец крамы Валянціна Багданоўская (на фота) расказвае пра сакрэты абыходжання з кветкамі:

– Каб кветкі стаялі працяглы час, неабходныя тры ўмовы: пэўная тэмпература, свежы зрэз на сцябле, рэгулярная змена вады і правільная апрацоўка сцёблаў некаторых разнавіднасцяў руж. А наогул самыя ўстойлівыя кветкі – гэта гваздзікі і хрызантэма. Яшчэ працягласць жыцця кветак залежыць ад таго, з якім настроем яны падораны. Дарыць іх таксама трэба ўмець: прыгожа паднесці, падабраць правільныя словы.

Фота: “Савецкая вёска”

Пажыццёва – шапавальшчыцы з Дрыбіна прысвоена званне майстра

Па ўсёй Магілёўскай вобласці ўсяго пяць такіх умельцаў.

Рашэннем Міністэрства культуры і экспертнай камісіі пры Беларускім Саюзе майстроў народнай творчасці Таццяне Чарапавіч з Дрыбіна статус “народнага майстра шапавальства” прысвоены пажыццёва – піша газета “Савецкая вёска”. Таццяна Чараповіч – народная майстрыца Беларусі па валянню, член Саюза майстроў народнай творчасці Рэспублікі Беларусь, навуковы супрацоўнік Дрыбінскага раённага гісторыка-этнаграфічнага музея.

Такога ганаровага звання ў Магілёўскай вобласці ўдастоены ўсяго пяцёра народных майстроў – Ірына Кухціна (саломапляценне, г. Быхаў), Галіна Сцепанькова (лозапляценне, г. Горкі), Таццяна Фяськова (лозапляценне, г. Магілёў), Вольга Сыцікава (мастацкая апрацоўка льну, г. Магілёў). Усе астатнія народныя майстры павінны перыядычна пацвярджаць сваё майстэрства.

Фота: “Савецкая вёска”

У Дрыбіне гарачую ваду даюць толькі раніцай і вечарам, бо круглыя суткі – нявыгадна

А калі жыхарам нешта не падабаецца, намеснік старшыні райвыканкама параіў ім ставіць награвальныя катлы.

Гарачая вада ў раённым цэнтры падаёцца ў шматкватэрныя жылыя дамы толькі раніцай, з 6:00 да 9:00 (у нядзелю да 11:00) і вечарам з 17:00 да 23:00.

– Чаму мы не можам карыстацца гарачай вадой круглыя суткі, бо гэта стварае нязручнасці, і асабліва тым, у каго маленькія дзеці, хворыя пажылыя людзі? – з такім пытаннем звярнуліся жыхары Дрыбіна ў рэдакцыю мясцовай раённай газеты “Савецкая вёска”.

Сітуацыю пракаментаваў начальнік кацельна-цеплавой і газавай гаспадаркі КПК “Жылкамгас” Аляксандр Кускаў:

– Графік падачы гарачай вады зацверджаны раённым выканаўчым камітэтам. Перавесці на кругласутачны рэжым падачу гарачай вады кацельня пакуль не мае тэхнічнай магчымасці.

Намеснік старшыні Дрыбінскага райвыканкама Уладзімір Лясяк песімістычна адрэагаваў на запыт чытачоў газеты – кругласутачна падаваць ваду ў шматкватэрныя дамы будзе нявыгадна, бо пацягне вяликия затраты электраэнергии. А калі камусьці карыстацца гарачай вадой па графіку не падабаецца – стаўце сабе награвальныя сістэмы:

– Гарачая вада ў шматкватэрныя дамы райцэнтра падаецца з катлоў, якія працуюць на мясцовых відах паліва, гэта значыць пры спальванні дроў. Па заканадаўстве ў невялікіх населеных пунктах, такіх, напрыклад, як Дрыбін, гарачая вада павінна падавацца толькі пры спальванні мясцовых відаў паліва. – тлумачыць чыноўнік – Усталяваць дадаткова яшчэ адзін кацёл, які б падаваў большую колькасць гарачай вады, на сённяшні дзень няма магчымасці. Для падачы гарачай вады выкарыстоўваюцца магутныя энергазатратныя помпы, а спажыванне вады атрымліваецца невялікае, бо людзі ў асноўнай масе карыстаюцца гарачай вадой раніцай і ўвечары. Калі гарачую ваду падаваць кругласутачна, тое гэта прывядзе да вялікага спажывання электраэнергіі. А гэта эканамічна нявыгадна і затратна. Таму, калі спажыўца не задавальняе дзейсны графік падачы гарачай вады, ён можа ўсталяваць індывідуальны электранагравальнік або газавы награвальнік вады.

Фота ілюстрацыйнае