У сацыяльных сетках і месенджарах расійскага сегмента інтэрнэт паявілася відэа з эшалонамі танкаў Т-54/55. Паведамляецца, што яно знята ў Расійскай Федэрацыі, у горадзе Арсеньеў Прыморскага краю, а транспарт з раскансерваванай ваеннай тэхнікай рухаецца на захад.
Танк Т-54/55 – гэта агульнапрынятая назва двух пакаленняў савецкіх танкаў, распрацоўка якіх пачалася адразу пасля Другой Сусвенай вайны, а серыйны выпуск і прыняцце на ўзбраенне самых ранніх экзэмпляраў адбываліся ў 1946 і 1947 гадах. Папярэднікамі гэтага танка ў масавым прымяненні на франтах вайны былі танкі пакалення “34” – уласна Т-34 і Т-34-85.
Танк дадзенай серыі выпускаўся масава да 1979 года і дагэтуль знаходзіцца на баявым дзежураванні шматлікіх краін – у асноўным трэцяга – свету. У беларускай арміі танк Т-54/55 зняты з узбраення.
Інфармацыя пра магчымую раскансервацыю і перавод у заходнія рэгіёны Расіі такіх старых танкаў шмат гаворыць пра праблемы з тэхнічным забеспячэннем расійскай арміі на вайне ва Украіне.
Як паведамляе абласная вайсковая адміністрацыя горада Запарожжа, сёння рааніцай па шматпавярховым жылым будынку ўдарылі дзве ракеты расійскіх войскаў. Некалькі выбухаў ракет прагучалі ў горадзе і на выспе Хорціца ў 11.20. Па непацверджаных дадзеных адна з ракет патрапіла ў вугал аднаго жылога дома і зачапіла другі. Другая ракета, верагодна, не разарвалася і засела ў даху будынка. На месцы падзення ракет праводзяцца выратавальныя і эвакуацыйныя работы. Пра пацярпелых пакуль невядома.
Фота: Тэлеграм-канал вайсковай адміністрацыі горада Запарожжа.
Паводле папярэдніх дадзеных, якія агучвае прэс-служба 30-й асобнай механізаванай брыгады Украіны, загіблым ваеннапалонным, пра якога пісалі mogilev.media з’яўляецца Цімафей Шадура (на фота злева). Цімафей Шадура лічыўся прапаўшым без вестак 3 лютага 2023 года падчас баявых дзеянняў у раёне горада Бахмут. Канчатковае пацвярджэнне асобы будзе ўстаноўлена пасля вяртання цела і правядзення адпаведных экспертыз – адзначае прэс-служба.
У той жа час украінскі журналіст Юрый Бутусаў называе іншае імя – Маціеўскі Аляксандр Ігаравіч, баец роты агнявой падтрымкі 163-га батальёна тэрытарыяльнай абароны горада Нежына 119-й брыгады войскаў ТРА (на фота справа). Журналіст падкрэслівае, што на фота ёсць характэрная прыкмета – рана, заклееная пластырам над правым брывом. Таксама Бутусаў звяртае ўвагу на зялёны шаўрон Узброеных Сіл Украіны, які салдату ўручыў камандзір узвода – ён мае асаблівасці, бо вырабляўся на заказ. А таксама вядома, што цела Маціеўскага ўжо пахаванае, але перад пахаваннем была праведзеная судова-медыцынская экспертыза, што засведчыла тыя ж раненні, што атрымаў чалавек на відэа з расстрэлу.
На гэты момант імя украінскага ваеннапалоннага, якога пасля словаў “Слава Украіне” расстрэльваюць расійскія ваенныя, застаецца пакуль невядомым, але менш за суткі ён ужо ператварыўся ў новы сімвал непахіснасці і самаахвярнасці украінскіх воінаў.
Кароткае відэа з расстрэлам бяззбройнага украінскага ваеннапалоннага з’явілася 6 сакавіка. Чалавек за кадрам у пачатку відэа кажа “я здымаю” і накіроўвае камеру на ўкраінскага палоннага. Той прамаўляе «Слава Украіне», пасля чаго расейцы адразу ж прыцэльным агнём выстрэльваюць украінскаму палоннаму ў галаву – ён падае, і акупанты яшчэ некалькі разоў цэляць у цела загінулага. Сыходзячы з таго, што расійскія ваенныя наўмысна пачалі здымаць украінскага палоннага, накіраваўшы на яго аўтаматы, а таксама з тых абставін, што ён стаіць у яміне альбо варонцы ад снарада, і паліць сваю апошнюю цыгарэту – можна меркаваць, што на відэа расіяне мэтанакіравана запісвалі расстрэл украінца.
Апошнія словы украінскага салдата ператварылі яго ў новы сімвал непахіснасці і гераізма абаронцаў Украіны. “Украінцаў аб’ядналі ярасць і боль” – пішуць СМІ. “Расіяне думалі, што забілі салдата. Але яны спарадзілі сімвал, які не памрэ” – заўважаюць іншыя. Хэштэг #SlavaUkraini узначаліў сусветныя трэнды ў Twitter.
Да гэтага часу грамадскасці невядома імя украінскага героя. Журналіст Масі Наем нават прапанаваў грашовую ўзнагароду тым, хто паведаміць асобу забітага воіна.
Расійскія войскі атакавалі Запарожжа ў ноч на 2 сакавіка, адна з ракет патрапіла ў шматпавярховы жылы будынак. Зараз працягваецца выратавальная аперацыя.
У выніку прылёту ў адным з раёнаў Запарожжа быў зруйнаваны шматпавярховы жылы будынак. Пошукава-ратавальныя работы працягваюцца – піша рэсурс 061.ua. Вайскоўцы выратавалі пад заваламі 11 чалавек. З-пад разбураных будаўнічых канструкцый былі дэблакіраваны 2 загінулых.
10 чалавек лічацца прапаўшымі без вестак, у тым ліку 1 дзіця. Зараз у бальніцах горада знаходзяцца 7 чалавек, у прыватнасці – цяжарная жанчына, якую разам з мужам выратавалі з абваленай кватэры на 4-м паверсе.
В редакцию mogilev.media обратился читатель. Публикуем его слова.
Мы живём в тревожное время. Мы живём в стране, которая граничит с двумя воюющими государствами. В стране, которая предоставляет свою территорию для одной из воюющих сторон. В стране, на территории которой находится военная техника, летают военные самолёты одной из воюющих сторон и дислоцируется её военный контингент.
Исходя из сложившейся, непростой ситуации, сам собой напрашивается вопрос: “Как у нас в Могилеве обстоят дела с бомбоубежищами? Есть ли они, действующие ли они, сколько их, в каком они состоянии, и знает ли о них население?”
Это не праздное любопытство. От знания ситуации и заблаговременной подготовки бомбоубежищ и информирования населения, зависят жизни этого самого населения. И это не нагнетание паники, это трезвое понимание того, что может произойти.
И в первую очередь об этом должны думать власти, и службы за это отвечающие и знать население.
Как говорится, бережёного Бог бережёт…
На фото – изображение из объявления о продаже в Могилеве одного из бомбоубежищ.
На аэрадроме Мачулішчы, што ў Мінскім раёне, раніцай 26 лютага прагучалі два выбухі, быў пашкоджаны расійскі ваенна-транспартны самалёт і снегаўборачная тэхніка. Зараз у ваколіцах аэрадрома назіраецца павышаная актыўнасць сілавікоў, праводзіцца праверка на дарогах – паведамляюць СМІ. Чакаецца, што падрабязнасці здарэння стануць вядомымі да заўтрашняй раніцы.
Украінскія драўляныя самалёты і артустаноўкі, расійскія і беларускія надзіманыя танкі і чэшскія гумавыя Хаймарсы выкарыстоўваюцца ў ходзе баявых дзеянняў ва Ўкраіне.
Год таму, на пачатку ўварвання расійскае камандаванне было ўпэўнена ў знішчэнні ўкраінскай авіяцыі і сродкаў супрацьпаветранай абароны. Але неўзабаве высветлілася, што ўкраінцы разгрупавалі свае сілы, а на прыгранічных аэрадромах стаялі макеты самалётаў і верталётаў. Так, сведкі пачатку вайны паведамлялі пра бамбежку макетаў з фанеры на аэрадроме ў Краматорску.
Атакі ўкраінскай авіяцыі па калонах расійскай арміі і вялікія страты расійскай авіяцыі ад украінскай супрацьпаветранай абароны аказаліся поўнай нечаканасцю для расіян. Гэта стала адной з прычын правалу плана маланкавай вайны і захопу Кіева.
Але толькі нядаўна стала вядома, што паведамленні расійскага генштабу пра знішчэнне дзясяткаў HIMARS былі не падманам, а праўдай. Вось толькі знішчаліся драўляныя і гумавыя ўстаноўкі. Напачатку паведамлялася пра тое, што Украіна выкарыстоўвае муляжы HIMARS з дрэва. Затым прайшла інфармацыя пра надзіманыя макеты ракетных сістэм залпавага агню. Аказваецца расійская армія выпускала дарагія ракеты па муляжах.
Цяпер стала вядома, што вытворчасць высокадакладных надзіманых макетаў танкаў, а таксама РСЗА HIMARS была наладжаная амаль год таму ў чэшскім горадзе Дэчын. У маі 2022 года там вырабляліся да 15 гумавых макетаў танкаў, а цяпер штомесяц выпускаецца 35 гумовых макетаў РСЗА HIMARS, якія адразу пастаўляюцца ва Украіну. На тое, каб надзьмуць макет, ідзе ад дзесяці хвілін (HIMARS) да паўгадзіны (танк).
Чаму расіяне так часта падманваюцца? Справа ў тым, што з паветра і з космасу такія “устаноўкі” выглядаюць падманліва сапраўднымі. А з улікам невысокай якасці оптыкі расійскіх беспілотнікаў, памылкі практычна непазбежныя.
Аб эфектыўнасці выкарыстання гумавых макетаў сведчыць такі факт – нядаўна расіяне паведамілі пра знішчэнне на 140% болей установак HIMARS, чым іх было пастаўлена Ўкраіне.
Надзіманыя танкі і пускавыя ўстаноўкі “мае на ўзбраенні” і расійскі бок. Украінскія паблікі паказвалі відэа, як украінскія беспілотнікі распазнаюць падобныя муляжы. У гэтым ім дапамагае самая лепшая ваенная оптыка краін НАТА. Хаця расійскія крыніцы паведамлялі і пра паспяховую дэзарыентацыю ўкраінскіх артылерыстаў.
Таксама з’яўляліся неправераныя паведамленні пра стварэнне расійскіх макетаў HIMARS, якія планавалася знішчыць на адной з трэніровачных пляцовак у Беларусі, а затым паказаць па расійскаму тэлебачанню як знішчэнне рэальных амерыканскіх РСЗА.
Беларускія вайскоўцы таксама выкарыстоўвалі драўляныя макеты бранятэхнікі для стварэння ўражання ўмацаванасці тых ці іншых участкаў беларуска-украінскай мяжы, пра што паведамляў украінскі бок.
Трэба адзначыць, што гумавая тэхніка мае даўнюю гісторыю. Яшчэ падчас Другой сусветнай вайны саюзнікі з поспехам выкарыстоўвалі так званую “Армію прывідаў” з гумавых танкаў. Напрыклад, менавіта такая арміі дэзарыентавала гітлераўцаў пад час высадкі саюзных войск у Нармандыі.
Выкарыстанне надзіманых макетаў служыць не толькі для заблытвання праціўніка. Вытворчасць адной надзіманай “прынады” абыходзіцца ў дзясяткі разоў танней, чым каштуе любая высокадакладная ракета. Таму гэта параўнальна танныя мішэні для ракет і снарадаў, якія каштуюць вялікіх грошай.
Расійска-украінская вайна паказвае, што ў гумавай тэхніцы маюцца вялікія перспектывы.
36-гадовы сяржант Дзяніс Ткач прыняў на сябе першыя кулі ў момант уварвання расійскай арміі ва Украіну роўна год назад.
Трагічную гісторыю жыцця і смерці першага ўкраінскага вайскоўца, забітага расійскімі нападнікамі ў 03:40 24 лютага апублікавала The Guardian. Расстраляны ў металічным вагончыку са зброі з глушыцелямі ва ўпор, ён, трымаючы кулямёт прыкрываў адыход сваіх саслужбоўцаў з блокпаста ў вёсцы Зарынаўка Луганскай вобласці. У загіблага ўкраінскага салдата засталіся жонка і двое дзетак. А таксама бацькі, што з’ехалі жыць у Расію і зараз сумняюцца, што іх сына забілі расійскія салдаты – “А можа, гэта былі украінцы?” – кажуць яны.
Першая ахвяра вайны
Ноччу з 23 на 24 лютага 2022 года Ткач знаходзіўся на вайсковым блокпосце на ўскраіне вёскі Зарынаўка на ўсходзе Луганскай вобласці, дзе Украіна мяжуе з Расіяй. Некалькі хвілін перад тым, як загінуць, ён загадаў пяці сваім маладзейшым саслужбоўцам з памежнай службы Украіны, выходзіць з блокпаста да сваіх пазіцый.
Перад гэтым украінскімі памежнікамі праз цеплавізійныя акуляры былі заўважаныя некалькі расейскіх вайскоўцаў, якія пад прыкрыццём моцнага снегу крадуцца да слаба ўмацаваных пазіцый украінцаў. Гэта была перадавая сіла. За імі – войска.
Сказаўшы сваім салдатам ціха адступаць, Ткач ускараскаўся, каб схапіць адзіны кулямёт на пазіцыі – апошняе дзеянне, якое прынесла б яму пасмяротны медаль за адвагу. У гэты момант расійцы, нейкім чынам усвядоміўшы, што іх бачылі, адкрылі агонь, і каскад куль прабіў шэрыя металічныя сцены маленькай хаціны – старога чыгуначнага вагона, у якім ён хаваўся.
Дзяржаўная памежная служба Ўкраіны пацьвердзіла, што расійскі штурм Зарынаўкі быў першым на ўкраінскай тэрыторыі гэтай раніцай. Тыя, хто служыў вакол вёскі, сцвярджаюць, што Ткач быў першым з украінскіх вайскоўцаў, хто загінуў у рэгіёне. У тумане вайны мала што можна сказаць напэўна, і можа аказацца, што іншыя людзі загінулі ў папярэдніх налётах або ракетных ударах, але шмат што сведчыць аб тым, што Ткач быў першым забітым з усіх тых, хто загінуў ва ўкраінскай арміі ў той дзень.
«Я хацела крычаць ім, што яны забілі майго мужа».
У Дзяніса Ткача засталася жонка Аксана 29 гадоў, яе сын ад першага шлюба Раман, якога Дзяніс прыняў за свайго роднага, а таксама сумесная дачка пары, двухгадовая Дамініка. Сям’я жыла ў вёсцы Мыкільске непадалёку ад Зарынаўкі. Аксана Ткач сама знайшла цела мужа на пазіцыі – раніцай 24 лютага яна ніяк не магла дазваніцца да Дзяніса і вырашыла ехаць на яго пазіцыю, хоць камандзір мужа і супакойваў яе словамі, што ўсе яго падначаленыя вярнуліся і жывыя. Пазней гэты камандзір застанецца жыць на акупаванай расійскімі войскамі тэрыторыі, як і яшчэ адзін памежнік з атрада Ткача.
У тую раніцу, пад’язджаючы да КПП, Аксана спынілася на ўзбочыне, ля шлагбаўма. Яшчэ не выбраўшыся з машыны, жанчына ўбачыла каля вагончыка цела. І яна пазнала яго. «Я бегла, вядома, я бегла. – расказала яна абставіны таго дня карэспандэнту The Guardian Даніэлу Бофі – Мяне спрабавалі ўтрымаць. Тым больш, што людзі, якія былі са мной, бачылі, што там была бронемашына, а за ёй – людзі, расіяне».
Яна дабралася да мужа, павалілася на яго, спрабуючы вярнуць яго да жыцця. Цела ўжо зацякло. Кожная частка яго была паранена кулямі, нават пальцы былі зламаныя. Кроў была размазана па твары. «Я не разумею, як можна пусціць столькі куль у аднаго чалавека. Усё вакол было ў гільзах, асфальт вакол яго, а вагон увесь прастрэлены».
З-за бронеаўтамабіля на іх насцярожана вызірнула пара расіян, але яны не сказалі ні слова і не падышлі да апустошанай жанчыны. «Я хацела крычаць ім, што яны забілі майго мужа».
Блокпост, на якім быў забіты Дзяніс Ткач
Зараз удава Дзяніса Ткача разам з дзеткамі жывуць у маленькім пакойчыку трохпакаёвай кватэры ў заходнеукраінскім гарадочку Уладзіміры, дзелячы пакой разам з 55-гадовай маці Аксаны. З свайго роднага пасёлка яны ўцяклі летам 2022 года.
Тое, што зараз яе найбольш засмучае, мабыць – тое, што ўласныя бацькі мужа і яго сястра пераехалі ў Расію і сёння нават сумняваюцца, ці не ўкраінцы забілі іх сына і брата.
«Спачатку людзі вельмі абураліся, маўляў, пры чым тут рускія, што яны робяць? – расказвае Аксана – Але ж да канца месяца, я не магу ў гэта паверыць, людзі радаваліся новай уладзе, і падтрымлівалі яе, і казалі, што яны вызваленыя. Уся моладзь, усе, хто быў супраць рускіх, адразу зьехалі. Пазней нават яго бацькі пачалі мне казаць: «Ты ўпэўненая, што яго забілі расійцы?» Можа, украінцы?» Гэта было невыносна чуць».
Нечаканы прыезд амерыканскага прэзідэнта на сустрэчу з Уладзімірам Зяленскім у сталіцу Украіны ўзарваў сусветную інфармацыйную прастору. З раніцы 20 лютага ў украінскай інфармацыйнай прасторы пачалі паяўляцца навіны пра магчымы высокі візіт у сталіцу краіны. Агенцтвы здзіўляліся перакрыццю дарог у Кіеве, звязвалі гэта з прыездам прадстаўнікоў ізраільскага парламента, хоць некаторыя журналісты намякалі на самых нечаканых гасцей. А аднымі з першых пра візіт Джо Байдэна ва Украіну паведамілі журналіст і адвакат Марк Фейгін а таксама карэспандэнт Bild Юліян Ропке.
Джым Ла Порта з Rolling Stone са спасылкай на свае крыніцы паведамляе, што прыезду Байдэна папярэднічаў цэлы “масіў планаў” што да яго паездкі ва Украіну. Так, прапрацоўвалася сустрэча Джо Байдэна і Уладзіміра Зяленскага на украінска-польскай мяжы, альбо ў Львове.
Аднак, як паведамляецца, Байдэн настойваў на тым, каб ён наведаў менавіта ўкраінскую сталіцу, якая стала сімвалам супраціву расійскаму ўварванню падчас бітвы за Кіеў у першыя тыдні вайны, калі Расія спрабавала захапіць горад.
Сімвалічным таксама з’яўляецца дзень візіта – 20 лютага ва Украіне адзначаецца гадавіна масавага расстрэлу на Майдане – Дзень Нябеснай сотні.
У заяве Белага дома гаворыцца, што Байдэн знаходзіцца ў Кіеве, каб пацвердзіць «непахісную і нязменную прыхільнасць Амерыкі дэмакратыі, суверэнітэту і тэрытарыяльнай цэласнасці Украіны».
Белы дом заявіў, што Байдэн абвесціць аб чарговай пастаўцы абсталявання ва Украіну, у тым ліку артылерыйскіх боепрыпасаў, бранябойных сістэм і радараў паветранага назірання, і што пазней на гэтым тыдні ён абвесціць аб дадатковых санкцыях супраць кампаній, звязаных з ваеннай машынай Расіі – піша The Guardian.
